Το πρώτο μου brevet: "Αττικής Classic", 4/10/2020
Όχι και στην πρώτη μου νιότη, με αρκετά χιλιόμετρα στο δρόμο από μικρός αν και ποτέ σε αγωνιστικό επίπεδο, πάντα με προκαλούσε η περιπέτεια, η ανακάλυψη και ...ο αγώνας με τον εαυτό μου, πόσο μακριά, πόσο καλά μπορώ να πάω, να φτάσω και να περάσω τα όριά μου. Και το ποδήλατο είναι ένα μοναδικό μέσο σε αυτή την κατεύθυνση.
Κάπως έτσι, γοητεύτηκα πριν 2 χρόνια από τα κατορθώματα των υπερανθρώπων (χωρίς εισαγωγικά) randonneurs, και μπήκα στο τριπάκι των brevet. Ωστόσο, 2 τροχαία ευτυχώς όχι σοβαρά καθυστέρησαν επί δύο την πρόοδο των προπονήσεων, φέρνοντάς με ξανά και ξανά στην ...εκκίνηση, αλλά μη διαλύοντάς μου το ηθικό.
Όμως φέτος και παρά έναν μικροτραυματισμό το αποφάσισα να τρέξω το 1ο μου 200αρι, ό,τι και να γίνει! Και έγινε! Μια ΠΑΝΔΗΜΙΑ! Που ανέτρεψε τα πάντα. Στις αρχές Σεπτεμβρίου και ενώ νόμιζα ότι δεν προλαβαίνω το Αττικής Classic θεωρώντας ότι γίνεται κάπου μέσα στον μήνα, βλέπω ξαφνικά ότι θα γίνει 11 Οκτωβρίου και λόγω των μέτρων πανδημίας, από 4/9 έως 11/10. Αμέσως σήμανε συναγερμός σε μυαλό και σώμα! Το θέμα κλείδωσε και η εγγραφή ακολούθησε λίγες μέρες μετά.
Αν και θα μου στερούσε τη χαρά της γιορτής με μεγάλη παρέα και τη δυνατότητα γνωριμιών και ανταλλαγής απόψεων που θα ήθελα γιατί συνήθως προπονούμαι μόνος, ο ιδιόμορφος λόγω της πανδημίας τρόπος διεξαγωγής μου έδωσε μια ψυχολογική ώθηση, γιατί ήθελα ειδικά ως πρώτη φορά να τρέξω χωριστά, με τον δικό μου ρυθμό και χρόνο, χωρίς να κυνηγάω κάποιον ή να με περιμένουν άλλοι και μάλιστα πολύ καλύτεροί μου και με πολύ περισσότερα χιλιόμετρα στα πόδια τους (όπως φάνηκε και από τα ...αποτελέσματα).
Έλεγξα ποδήλατο και προμήθειες, και βρέθηκα Κυριακή πρωί αχάραγα στο Γκάζι. Μέσα από τα σκοτεινά δέντρα της πλατείας ξεπρόβαλαν και κάποιοι ακόμη τύποι-UFOμε ασπροκόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν, 4-5 που ...έτρεχαν επίσης και είχαν την ίδια έκπληξη με εμένα όταν με είδαν και κυρίως όταν άκουσαν ότι “είναι το 1ο μου”... Δύο φίλοι πρότειναν να ξεκινήσουμε μαζί, τους προειδοποίησα ότι “είμαι αργός”, ξεκινήσαμε και μετά τα πρώτα χιλιόμετρα ...εξαφανίστηκαν (προφανώς). Καλή τους ώρα!
Καιρός πολύ καλός, με ρυθμό αργό και συντηρητικό με τη σκέψη στο ...2ο 100αρι, μέχρι το Σούνιο που έχω κάνει πολλές προπονήσεις πήγα χωρίς σχεδόν να το καταλάβω. Μετά, το σκηνικό άλλαξε μορφολογικά και με αρκετά ζόρια και μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα έφτασα Καλύβια και στο πρώτο κοντρόλ στο Κορωπί, μέσα στο χρόνο ανοίγματος του κοντρόλ και περίπου 1 ώρα πριν κλείσει (όπως και στο Σούνιο).
Με έναν φθινοπωρινό ήλιο να μου καίει δυνατά την πλάτη, πήγα σχετικά καλά μέχρι Πικέρμι, αλλά λίγο μετά τη διασταύρωση για Ραφήνα και μια ανηφόρα οι μπαταρίες ...άδειασαν! Μέχρι τον Μαραθώνα πήγαινα σχεδόν σαν υπνωτισμένος, χωρίς αίσθηση της κίνησης (των ποδιών, όχι της άλλης, των αυτοκινήτων...), με μια ακόμη στάση για ξεμούδιασμα. Ένα μινι μαρκετ πριν τη διασταύρωση για Σχινιά μου έδωσε το φιλί της ζωής (από αναψυκτικό, όχι κάποια αιθέρια ύπαρξη...)!
Και εκεί που πίστευα ότι αναλαμβάνω, λίγο πριν το Σχινιά, ένα τσίμπημα/τράβηγμα στο αριστερό γόνατο χτυπάει την καμπάνα της εγκατάλειψης, δεδομένου ότι είχα ακόμη 50 χλμ για τον τερματισμό με όχι flat και εντελώς άγνωστη διαδρομή, καθότι παιδί των νοτίων προαστίων και της παραλιακής. Παρόλα αυτά, είχα φτάσει πάλι πάνω από 1 ώρα πριν το κλείσιμο.
Ηρέμησα, έκανα μια σειρά διατάσεις, ξάπλωσα στην άσφαλτο για έναν πεντάλεπτο “ύπνο”, αποτελείωσα ό,τι είχε απομείνει από 2 τοστ που είχα μαζί μου, ήπια όλο το υπόλοιπο χειροποίητο ισοτονικό και ...ξεκίνησα μετά από 0.5 ώρα και με “μόνο” 3.5 ώρες να απομένουν για το Γκάζι. Χρόνος που χωρίς το “τσίμπημα” θα ήταν υπεραρκετός ακόμη και για έναν πρωτάρη. Όμως, τώρα φαινόταν ...λίγος.
Ο δρόμος προς τον τερματισμό μέχρι την Αγ. Παρασκευή, με συνεχείς 2-3λεπτες στάσεις γιατί ο πόνος επανερχόταν και έφευγε μόνο με διατάσεις και ...κοκα κόλα. Και τότε ...η Αγία έκανε το θαύμα της. Ή μάλλον η αδρεναλίνη της συμμετοχής και το πείσμα να μην εγκαταλείψω και να προλάβω το χρονικό όριο. Τα τελευταία χιλιόμετρα έγιναν χωρίς να τα θυμάμαι, μέχρι το περίπτερο στο Γκάζι που όρμησα για να πάρω απόδειξη, γιατί τα λεπτά τελείωναν αλλά δεν τολμούσα να κοιτάξω το χρονόμετρο...
Και... τα κατάφερα! 206 χλμ μέσα στο όριο, όρθιος, με τον πόνο να έχει εξαφανιστεί, όχι εξαντλημένος, όχι ξέπνοος! Εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω τη διαδρομή από την αρχή μέχρι το άλλο πρωί. Υπέροχο συναίσθημα, μόνο που δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν άλλον, εξαιτίας της πανδημίας...
Το 1ο μου 200αρι, θα είναι μοναδικό γιατί εκτός από “πρώτο”, έγινε με επιτυχία μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες γενικές και ατομικές (μόνο το τράβηγμα μου κόστισε κάπου 1-1.5 ώρα και πολύ άγχος). Και γιατί εκτός της πανδημίας -ξέχασα να το αναφέρω- ...ράγισε μέχρι και η “τρύπα του Καραμανλή”(!) και χρειάστηκε παράκαμψη για όσους το τρέξαμε μετά τις 30/9. Και ακόμη, γιατί έγινε σε μια διαδρομή που δεν θα ξαναϋπάρξει!
(αλήθεια, αυτά όλα να τα θεωρήσω ως “κάθε εμπόδιο για καλό” ή στο “άσε καλύτερα τα brevet, βρε φίλε”...)
Εννοείται ότι κάνω σχέδια για άλλα 200αρια (Νεμέα ή Ξυλόκαστρο) και σιγά σιγά ...200+αρια, με απώτερο στόχο τα εντυπωσιακά και γεμάτα προκλήσεις 600αρια SuperRandonee, ειδικά αυτό το Peloponnese με την υπέροχη διαδρομή!
Πολλά ευχαριστώ στους διοργανωτές για τη χάραξη και διατήρηση της διαδρομής και την ενημέρωση, και στον Βαγγέλη Τασιόπουλο για τις πολύτιμες συμβουλές του επιβίωσης (πάντως, Βαγγέλη, το μενού “κοκα κόλα/πατατάκια” δεν πρόλαβα να το δοκιμάσω αν και θα μου ήταν πολύτιμο όταν άδειασαν οι μπαταρίες, γιατί ...όλο το μυαλό ήταν focused στο να παραμείνω όρθιος και σε κίνηση έστω και ..χελώνας κάποιες φορές... -για τον ίδιο λόγο δεν έβγαλα και σχεδόν καμία αναμνηστική φωτο εκτός από τα κοντρόλ- επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά που θα είμαι πιο ξένοιαστος!)
Λάζαρος Πολυμενάκος
