Αναμνήσεις από ένα Χιλιάρι.

Οι αναμνησεις εχουν αξια μονο για αυτόν που τις εζησε…Συντάκτης του παρακάτω κειμένου είναι ο Γ.Καλεβέας.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το Γύρο Κορινθιακού 2010...

Λοιπον…εκεινη την εποχη και για το λογο οτι όλα τα brevet γινονταν στον οδικο αξονα Αθηνας-Πυργου,προσωπικα μεχρι να φτασουμε στο Πυργο ειχα βαρεθει τη ζωη μου.

Ειδικα το κομματι Πατρα-Πυργου διακρινεται από την μονοτονια του.
Αν οι ευθειες της Λειβαδιας σας φανηκαν καπως…,στη Πατρα και μεχρι τον Πυργο παρτε μαζι σταυρολεξο!!

Αυτό που θυμαμαι χαρακτηριστικα από το κομματι Πυργου εως και Κυπαρησσια είναι η λευκη γραμμη της λωριδας ασφαλειας του δρομου. Ειχε αυλακι και από τις δυο της ακρες συνεχως, με αποτελεσμα όταν επεφτε η ροδα μεσα να χανεις τον ελεγχο.

Μειναμε πισω από το πρωτο γκρουπ με το Θωμα στις ανηφορες μετα την Φοινικουντα. Εκει πρωτο πονεσαμε. Θυμαμαι ηταν μεσημερι και εκανε αρκετη ζεστη.

Μειναμε με το Θωμα και πηγαμε μεχρι τελος μαζι.
Ποδηλατώντας προς το Πεταλιδι βλεπαμε απεναντι το μεσαιο ποδι ολο καλυμμενο από μαυρα συννεφα βροχης. Βροχη που μας επιασε,ευτυχως χωρις να βραχουμε καπου στη Μεσσηνη. Προλαβαμε και μπηκαμε σε ταβερνα. Εκει καθυστερησαμε τουλαχιστον ένα διωρο λογω βροχης. Βεβαια φαγαμε καλα και ξεκουραστηκαμε. Στην ιδια ταβερνα σταματησε και ο Γιαννης ο Γκουμας με τασεις εγκαταλειψης αλλα τον αρχισαμε στο ψηστηρι και φυγαμε παρεα μεχρι Στουπα.
Δεν θα ξεχασω εκεινον το σκυλο που μπηκε στην ιδια ταβερνα όταν τρωγαμε και αντι να κατσει να περασει η βροχη, εφυγε μονος του παιρνοντας ένα ναυλον τραπεζομαντηλο για μπροστα στο στηθος!! Τασος Μπαχαρης Εγγυηση.Θα τερματιζε ακομα και τρεχοντας.

Βγαινοντας από Καλαματα, στα πρωτα ανηφορικα αναψαμε φωτα. Λιγο μετα τον Καμπο αρχιζει η συνεχης κατηφορα μεχρι Καρδαμυλη. Η βροχη που ειχε περασει από εκει, η υγρασια που ειχε αφησει και η κουραση, ηταν αρκετα για να παιζουν τα δοντια από το κρυο.

Φτασαμε Στουπα γυρω στις10:00- 11:00 το βραδυ. Φαγαμε, πλυναμε κολαν και μπλουζα και πεσαμε για υπνο. Υπαρχει βαση εκει. Αξιζει να αναφερθει ότι και εμεις όπως και αλλοι ειχαμε κανει κρατηση δωματιο στην Αρεοπολη, αλλα δεν υπηρχε λογος να πιεστουμε κι άλλο μεσα στη νυχτα.

Το πρωι αφου φαγαμε ένα καλο πρωινο ξεκινησαμε γυρω στις 9:00!!!!!! Διχως άλλο φχαριστηθηκαμε υπνο. Η μεσα Μανη είναι όλα τα λεφτα σαν τοπιο και…σαν αναγλυφο.Φτασαμε στο κοντρολ στην Αλικα, αν δε κανω λαθος,τελευταιοι,αλλα ξεκουραστοι.
Θυμηθείτε το μοναδικο δεντρακι στα δεξια του δρομου λιγο πριν τα Τσικαλια. Απλα κρατηστε το καθαρο γιατι εκει στη σκια του σιγουρα θα σταματησουν ολοι.

Φτασαμε Γυθειο . Απειρο φαγητο σε ταβερνα στη παραλια. Ο σερβιτορος μετα την παραγγελια απορησε και ρωτησε ποσα σερβιτσια να φερει. Μετα το φαγητο ποδηλατησαμε χαλαρα μεχρι τη Σκαλα για να χωνεψουμε λιγο.
Αυτό που δε ξεχνιέται επισης είναι το τραχυ και αρκετα παλιο και αγριο οδοστρωμα και ολος αυτος ο κραδασμος που περναγε από τις ροδες στα χερια. γρρρρρρ.γρρρρρρ

Αρχισε να νυχτωνει και εμεις αρχιζουμε να ανεβαινουμε για το Κοσμα. Πια ειμαι απολυτα σιγουρος ότι τρεχοντας θα ανεβαινα πιο γρηγορα. Δεν νομιζω ότι ποδηλατουσαμε, απλως προσπαθουσαμε να ισορροπήσουμε πανω στο ποδηλατο για να μην πεσουμε, κανοντας πεταλι με ταχυτητες από 5- 9.
Η απελπισια μεγαλωνε γιατι ο ουρανος ειχε κλεισει από συννεφα.Δεν υπηρχε ορατοτητα μακρια και ποδηλατουσαμε ανηφορικα για πολύ ωρα ,χωρις να νιωσουμε μια στροφη που θα μας ξεγελουσε λιγακι τα ποδια.Θυμαμαι μια ατελειωτη ευθεια. Για πρωτη φορα νομιζα ότι εκανα ποδηλατο με το πισω λαστιχο ξεφουσκωτο. Απλα ….δεν πηγαινε.
Η δευτερη ηταν στο P.B.P. στην επιστροφη στο δασος του Ραμπουγιε οπου εκει νομιζα ότι ειχα και τα δυο λαστιχα ξεφουσκωτα!!
Εκανε αρκετο κρυο στην ανηφορα. Φτανοντας στο τελος της αναβασης για το Κοσμα ακολουθουν 3-4 περιπου χιλιομετρα κατηφορας για το χωριο.Φορεσαμε ότι ειχαμε και δεν ειχαμε και παλι το δαγκωσαμε. Κρυο και υγρασια. Φτασαμε στη πλατεια λιωμα. Μολακιδης-Ταμβακος,από τα καλυτερα κοντρολ. Την ωρα του φαγητου καναμε μια μικρη συσκεψη με το Θωμα και καταληξαμε να μην ρισκαρουμε την καταβαση των 30 κμ προς Λεωνιδιο μεσα στη νυχτα.
Κοιμηθηκαμε λοιπον,γυρω στις 11:00-12:00 στον Κοσμα,αφου ξαναπλυναμε κολαν και μπλουζα. Το πρωι ξεκινησαμε στις 6:00 την καταβαση,φορωντας μεσα απο τη μπλουζα μπροστα εφημεριδες και περιοδικα.Το βραδυ ειχε βρεξει οποτε το πρωι μπορειτε να καταλαβετε πως ηταν.Μπρρρρρ!!
Λεωνιδιο,Αστρος,γνωστες διαδρομες . Τα υψομετρικα πανω- κατω, τα ποδια μας εγιναν πουρες. Ναυπλιο-Λυγουριο, από τα χειροτερα κομματια,πολλα φορτηγα,στενος δρομος.
Δημητρης Πουλιας. Καλος φιλος και συν ποδηλατης,σταθερη αξια στα κοντρολ. Εκλεισε με εμας το κοντρολ του Λυγουριου.

Φευγοντας από Λυγουριο λαστιχο. Σταματαμε και πρεπει να καναμε και μιση ωρα να το αλλαξουμε. Οι ρυθμοι ειχαν γινει αργοι. Το μυαλο ηθελε χρονο να σκεφτει και να πραξει και …πολύ γελιο, γιατι συνειδητοποιείς τη μεθη σου.
Βεβαια μετα από ένα χρονο στο PBP εσπασα κάθε ρεκορ στη αλλαγη λαστιχου: 1 ωρα σχεδον. Νυχτα 100 περιπου χιλιομετρα πριν το τερματισμο. Τετοια κοπωση.

Όταν βγηκαμε στο δρομο της Επιδαυρου και αρχισαμε να ανεβαινουμε για Αμονι ηξερα ότι ειχαμε ηδη τερματισει.
Τοτε τερματιζαμε στο Θησειο. Διαστροφη. Επρεπε να ανεβουμε την Λ.Καβαλας και να πιασουμε την Ιερα Οδο (εκει πιασαμε το Μαλουτεικο).

Τελος καλο,όλα καλα.Ημασταν λιγοι και τερματισαμε ακομα πιο λιγοι.

Και τοτε ο κοσμος ειχε χιλιομετρα στα ποδια του και τωρα εχει.
Τωρα ισως πιο ποιοτικα.

Τα ευνόητα οπως γκρουπ και καλο φαγητο παραλειπονται.

Το 25αρι γραναζι μου ηταν το πιο καλογιαλισμενο,όταν επεστρεψα Αθηνα.

Ειχα δυο παγουρια.Το ένα ειχε παντα isostar αραιωμενο ώστε να είναι πιο κοντα στο υποτονικο και το άλλο νερο με ένα φακελακι almora παντα διαλυμενο μεσα. Το isostar το ειχα ετοιμο σε δοσεις σε μικρα σακουλακια. Αντιθετα στο PBP κουβαλαγα ολο το κουτι.

Ξεπλεναμε οποτε ειχαμε ευκαιρια τα κολαν από τον ιδρωτα ,για να μην συγκαουμε.(στο PBP δε χρειαζοταν, το εκανε η βροχη αυτό)

Κουβαλαγα εξωτερικο λαστιχο μαζι μου, πατζακια για τα ποδια τη νυχτα και αδιαβροχο.( το βουνο δε συγχωραει)

Θεωρω ότι το 1000αρι είναι πιο απαιτητικο από τα αντιστιχα 1225κμ του PBP, εκτος από ένα : τη νυχτα στη γαλλικη επαρχια.

Δεν θεωρω ότι είναι αγωνας, αλλα μια βολτα αντοχης και περιπετειας που δοκιμαζει όχι τοσο το σωμα οσο το μυαλο .
Ισως καποιοι στη διαρκεια των χιλιομετρων και των ωρων, πιασουν πατο και θελησουν να εγκαταλειψουν. Μην το κανουν. Δυναμεις υπαρχουν, το μυαλο μας προδιδει.

Δεν μετραμε την αποσταση πότε θα φτασουμε πχ στο Ξυλοκαστρο. Ενδιαμεσα υπαρχουν και τα Μεγαρα και η Κορινθος και αλλοι κοντινοτεροι στοχοι-προορισμοι.( και καλα το Ξυλοκαστρο είναι στην αρχη ακομα).

Ευχομαι να παμε και να τερματισουμε ολοι αυτή τη φορα.
Σιγουρα λιωμα.

Πλημμυρισμένοι από ενδορφινες, με αρκετα ερυθρα αιμοσφαιρια κατεστραμμένα, λευκα αιμοσφαιρια ανεβασμενα, βιοχημικους δεικτες αλλου για αλλου, γλυκογονο ηπατος και μυων στο μηδεν, γλυκογονο εγκεφαλου τοσο οσο να μπορεσουμε να ξεχωρισουμε που βρισκεται το κρεβατι μας και που η τουαλετα, γαλακτικο οξυ σε υπερχειληση από τα ματια και τα αυτια,και με καρδιακους σφυγμους που και να θελουμε δε θα ανεβαινουν πανω από 130-140.

Το σιγουρο είναι ότι θα παμε την Τριτη στις δουλειες….. μας για να ξεκουραστουμε!!

Καλη βολτα, καλες εικονες…