19η Ποδηλατική Σπαρτακιάδα.

Ποδηλατώντας για 260 χιλιόμετρα από την Αθήνα έως την Σπάρτη

του Αλέξανδρου Παρασκευά

Εισαγωγή
Το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου και για 19η συνεχή χρονιά, 180 ποδηλάτες κράτησαν την υπόσχεση που έδωσαν στους εαυτούς τους και πραγματοποίησαν για μια ακόμη χρονιά τον ποδηλατικό «άθλο» τους.
Λίγο μετά τις 6:00 πολύ πριν εμφανιστεί η πρώτη πρωινή ηλιαχτίδα, άρχισαν να εμφανίζονται στο Καλλιμάρμαρο οι πρώτοι ποδηλάτες που ήρθαν γι’ αυτό τον σκοπό στην Αθήνα από όλη σχεδόν την Ελλάδα. Όσο κυλούσε η ώρα, ο χώρος της συγκέντρωσης γέμιζε από πολύχρωμα ποδηλατικά μπλουζάκια. Ως τις 6:45 ήταν όλοι παρόντες. Τα πρώτα συναισθήματα ανάμικτα: άγχος για τους πρωτάρηδες, λίγη αγωνία για τους συντηρητικούς, ρουτίνα για τους έμπειρους, αγωνία για αρκετούς συνοδούς, σφιχταγκαλιάσματα για κάποιους άλλους … Για μια ακόμη φορά, η αγάπη για το ποδήλατο ένωσε ηλικίες, επαγγέλματα, κοινωνικές ομάδες και «πολιτικά πιστεύω». Μοναδικός και κοινός στόχος για όλους ήταν να φτάσουν στην Σπάρτη. 

Περιγραφή της προσπάθειας
Με την σοβαρότητα που αρμόζει σε έναν «θεσμό» (πλέον) και με εμφανή την παρουσία της τροχαίας καθώς και του ΕΚΑΒ, στις 7:30 περίπου και με σύμμαχο τον καιρό, ξεκίνησε το … πανηγύρι. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν από πανάκριβα ποδήλατα. Κάποιοι Αθηναίοι που πήγαιναν στις δουλειές τους, έτριβαν τα μάτια τους. Η Αθήνα για λίγα λεπτά -στην κυριολεξία- χωρίς αυτοκίνητα!
Σύνταγμα – Ομόνοια – Λεωφόρος Καβάλας – Χαϊδάρι – Ελευσίνα ήταν η διαδρομή μέχρι την έξοδο από την μεγαλούπολη φέρνοντας σαν αποτέλεσμα ένα ελαφρό αλλά διαφορετικό «μποτιλιάρισμα».
Ο αγώνας ήταν χωρισμένος σε δύο βασικά σκέλη: Το πρώτο (120 χιλιόμετρα) μέχρι τους Μύλους της Αργολίδας όλοι οι ποδηλάτες ήταν μαζί. «Η προ-εκκίνηση». Το δεύτερο (140 χιλιόμετρα) από τους Μύλους μέχρι την Κεντρική πλατεία της Σπάρτης. «Το ελεύθερο». Εδώ οι λάτρες της αγωνιστικής ποδηλασίας «οι προπονημένοι» ξεχωρίζουν από τους «χομπίστες» μετά από πεντέμισι ώρες ποδηλασίας. Η ώρα ήταν περίπου 13:00ι. Τα 120 χιλιόμετρα της παρέας και των συζητήσεων διαδέχεται ο «Κωλοσούρτης» το πρώτο σημαντικό φυσικό εμπόδιο. Εδώ είναι και το τέλος των «κοινωνικών επαφών». Είναι τα «σκληρό σημείο της Σπαρτακιάδας» όπου το βασικό group των 180 αθλητών χωρίζεται σε μικρές ομάδες των 20 των 10 ή των 5 ατόμων. Το σφράγισμα της κάρτας στα πολυβολεία είναι το πρώτο σημείο ελέγχου και αποτελεί μια από τις σοβαρές αποδείξεις της εγκυρότητας του αγώνα αλλά και της αυθεντικότητας της προσπάθειας του κάθε ποδηλάτη.
Ως την Τρίπολη, ακολουθούν 50 χιλιόμετρα που θα μπορούσαν να ξεγελάσουν έναν άπειρο αναβάτη. Ισχυροί πλάγιοι ή κόντρα άνεμοι, ατέλειωτες ευθείες συνεχούς ανηφόρας κάνουν αυτούς που δεν διαχειρίζονται σωστά τα αποθέματά τους να «φαντάζονται την Τρίπολη» σε κάθε επόμενη στροφή και να απογοητεύονται συνειδητοποιώντας ότι έχουν ακόμα μία ανηφόρα…. Κάποια στιγμή αρχίζουν οι μαγικές κατηφόρες και μια μεγάλη ευθεία να τους οδηγεί στον κάμπο της Τρίπολης. Στο τμήμα αυτό γνώρισα τρεις υπέροχους ανθρώπους που η συνεργασία και το πνεύμα της άμιλλας δεν επέτρεψε σε κανέναν να «ξεκολλήσει». Ακόμη και αν κάποιος πίστεψε ότι μπορούσε να κερδίσει μερικά λεπτά και το όνομά του να «φιγουράρει σε καλύτερο χρόνο», προτίμησε κάτι πολυτιμότερο: την αρχή μιας φιλίας πιθανώς !!!
Το δεύτερο σημείο ελέγχου ήταν έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Τρίπολης. Δύο – τρία λεπτά ανάσας, διατάσεις, λίγο νερό και πρόσω ολοταχώς για τη Σπάρτη ενώ το ρολόι έδειχνε 15:30….
Κούραση, υπερένταση, πόνοι στη μέση ή πείσμα για την …. Σπάρτη Σε μικρότερο ή περισσότερο βαθμό νομίζω ότι όλοι οι συμμετέχοντες αναγνωρίζουν αυτές τις λέξεις.
Η σωστή προετοιμασία, η εμπειρία και η σωστή σίτιση είναι αυτά που λειτούργησαν στα τελευταία αυτά 60 χιλιόμετρα. Τον ιδρώτα από την ανηφόρα της Μανθυρέας στέγνωσε γρήγορα η δροσιά του Πάρνωνα ενώ ένας κρύος «Fredo» από τον συνοδό του Παναγιώτη κοντά στον «Αρδάμη» επανέφερε την καλή ψυχολογία. Οι τελευταίες κατηφόρες στους Βουτιάνους και η θέα του Ταΰγετου ήταν το αποκορύφωμα ενώ το γλέντι είχε ήδη ξεκινήσει. Η είσοδος στη Σπάρτη και η θέα του τερματισμού, βρήκε την παρέα αγκαλιασμένη και μια αναμνηστική φωτογραφία σφράγισε το 250 αυτά χιλιόμετρα, σύμφωνα με το πνεύμα όλων αυτών που πριν 19 χρόνια εμπνεύστηκαν αυτό το εγχείρημα μισή περίπου ώρα μετά τους πρώτους τερματίσαντες.
Η διοργάνωση ήταν ΑΡΙΣΤΗ από όλες τις πλευρές. Ο καιρός και ο άνεμος ήταν σύμμαχος. Η τροφοδοσία επίσης άψογη. 

Κανόνες για να πραγματοποιήσει κάποιος αυτό τον «άθλο»
Για να τερματίσει κανείς στην Σπάρτη καλά, χωρίς προβλήματα1 θα πρέπει να ακολουθήσει απαραίτητα μια στρατηγική. Ο ποδηλάτης για 10 ώρες θα πρέπει να μεταμορφώνεται σε “Manager”: Πρέπει λοιπόν:
1.Να επιλέγει σωστά τον συνδυασμό και την ακριβή ποσότητα τροφής
2.Να προγραμματίζει την σίτισή του και επιλέγει την σωστή χρονική στιγμή για να φάει
3.Να διαχειρίζεται σωστά την ενέργεια που του έχει απομείνει. Όχι σε αψυχολόγητα demarage….Ο δρόμος είναι μακρύς. 4.Να συνεργάζεται με άλλους ποδηλάτες αντίστοιχου επιπέδου, κρατώντας σταθερό tempo

Για ποιο λόγο λαμβάνει μέρος ένας ποδηλάτης στην Σπαρτακιάδα ?
Αξίζει τον κόπο όμως στο σημείο αυτό να αναλυθούν οι βαθύτεροι λόγοι που ωθούν ένα ποδηλάτη να κάνει αυτή την υπερπροσπάθεια, πέρα από αυτό-καθαυτό το γεγονός της συνέχισης της παράδοσης:
Και οι δύο κατηγορίες των αναβατών (χομπίστες και προπονημένοι) αγαπούν την ποδηλασία. Αγαπούν το ποδήλατο. Και το ποδήλατο είναι αναμφισβήτητα ένα παιχνίδι.
Το «Αθήνα – Σπάρτη» είναι πρόκληση. Δεν είναι και πολλοί αυτοί που καβαλάνε το ποδήλατο τους και διανύουν με τις δυνάμεις τους μια τόσο μεγάλη απόσταση….
Τρόπος να διαδοθεί το άθλημα της ποδηλασίας στην Ελλάδα. Τα μέλη που αποτελούν την Ποδηλατική Ένωση των Παλαιμάχων Αθλητών (ΠΕΠΑ) με αυτόν τον τρόπο συνδράμουν στην ιδέα της χρήσης του ποδηλάτου ακόμη και σε μεγάλες αποστάσεις. Δεν συζητάμε βέβαια για τον γύρο της Γαλλίας όπου καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι σταματούν για λίγο τις δουλειές τους για να επευφημήσουν και ενθαρρύνουν τους ποδηλάτες !
Αγάπη για τη φύση. Το ποδήλατο αναμφισβήτητα σε φέρνει κοντά στο περιβάλλον. Παρότι οι τελευταίες πυρκαγιές άλλαξαν τον χάρτη του “πράσινου” στην Πελοπόννησο και η μυρωδιά του καμένου υπήρχε ακόμη έντονη σε Κορινθία, Πάρνωνα και Ταΰγετο, οι εικόνες από τα τοπία που αποχαιρετούσαν το καλοκαίρι ήταν μοναδικές.
Υγεία. Για να λάβει μέρος κάποιος στην Σπαρτακιάδα, κακά τα ψέματα θα πρέπει να κάνει προπονήσεις τακτικά. Κάνοντας λοιπόν ποδήλατο σε μια ηλικία μετά τα 40 αναβάλεις τις …. προγραμματισμένες επισκέψεις σε Καρδιολόγο, Παθολόγο, Διαιτολόγο και … Ψυχολόγο. Κρατά κανείς μαζί τους μια σχέση «μόνο εξ αποστάσεως» και μόνο για τα απαραίτητα check-up’s…….

Ο αγώνας σε αριθμούς:

Συνολική Απόσταση χλμ
246,7
Χρόνος ποδηλασίας
9:26
Μέγιστοι καρδιακοί παλμοί
168
Μέσοι καρδιακοί παλμοί
133
Χρόνος πάνω από το κατώφλι (142 παλμοί)
3:10
Προετοιμασία πριν την Σπαρτακιάδα
1000 χλμ
Μεγαλύτερη προπόνηση πριν τη Σπαρτακιάδα – 1 εβδομάδα πριν
140 χλμ
Μέση ταχύτητα
26,3
Ενέργεια που καταναλώθηκε (98 kg)
7039 Kcal
Τροφοδοσία: 5 λίτρα νερού, 2 μπανάνες, 2 croissant, 2 τοστ, ηλεκτρολύτες, 1 GEL


Η καταγραφή των παραπάνω σκέψεων στοχεύουν  σε μια οργανωμένη προσπάθησα για την αναβάθμιση της ποδηλασίας στην Ελλάδα, εστιάζοντας σε ένα μείζον ποδηλατικό γεγονός και δίνοντας όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη και σφαιρική περιγραφή. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που θα μπορούσε κανείς να εκφράσει γύρω από τον αθλητισμό. Η ποδηλασία όμως στην Ελλάδα είναι άγνωστη. Δικαιούται μια καλύτερη θέση.
Σαν πατέρας αλλά και σαν μέλος της κοινωνίας, πιστεύω ότι το ποδήλατο είναι ένα «μέσο» για να ζήσουμε λιγότερο επώδυνα τα επόμενα χρόνια. Συντονισμένες προσπάθειες από περισσότερους ανθρώπους, θα μπορούσε να οδηγήσουν σε περισσότερους ποδηλατόδρομους, μείωση της κυκλοφορίας των ΙΧ και γενικότερα μείωση του ρυθμού επιβάρυνσης του περιβάλλοντος μας. Ας γιορτάσουμε την 20η Σπαρτακιάδα με 300 (!) και παραπάνω ποδηλάτες !!!!