17η Σπαρτακιάδα 2005

Άλλη μια Σπαρτακιαδα φόρτωσε γλυκά την καμπούρα μας. Τα χιλιόμετρα σιγά-σιγά πέρασαν και η κούραση έσβησε όταν φτάσαμε στην φιλόξενη λακωνική πρωτεύουσα. Ήταν η 17η Σπαρτακιαδα του 2005.

Ήταν άλλη μια επιτυχία της ΠΕΠΑ, των ανθρώπων της ,του SUPER MARKET ATLANTIK, του Αθλητικού Γυμναστικού Συλλόγου "Σπαρτιατικός" και του δραστήριου μέλους της Παναγιώτη Καρούνου, του Δημαρχιακού Συμβουλίου και όλων των ανθρώπων που κάθε χρόνο δουλεύουν αθόρυβα και με όρεξη για να γίνει αυτή η εκδήλωση.

Η εκκίνηση έγινε στις 7,30 πμ από το Παναθηναϊκό Στάδιο -το Καλλιμάρμαρο-με όλη την γνωστή επισημότητα,με το πολύχρωμο ποδηλατικό πλήθος να ετοιμάζεται για την μεγάλη περιπετεια.Μια εβδομάδα μετά το Σπάρταθλο όπως κάθε χρόνο έτσι και τώρα 123 ποδηλάτες μαζεύονται για να τιμήσουν με την ποδηλατοδρομία τους τον αρχαίο Έλληνα αγγελιοφόρο Φειδιππίδη που το 490 πΧ λίγο πριν την Μάχη του Μαραθώνα έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τους Σπαρτιάτες και έκανε την ιδία διαδρομή σε 2 μέρες με επιστροφή. Βεβαία η διαδρομή που ακολούθησε ήταν μέσα από τα μονοπάτια των ορεινών όγκων της εποχής εκείνης και όχι από τον ωραίο ασφαλτοστρωμένο δρόμο..

Μέχρι να δωθεί η εκκίνηση βρήκα την ευκαιρία να τσεκάρω το "mycolnago", το τσαντάκι με την σαμπρέλλα και τα λεβιεδάκια,τον ακτινολόγο και την θερμαντική αλοιφή για τις κράμπες.

Τα τελευταία χρόνια η ποδηλατική Σπαρτακιαδα έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της ερασιτεχνικής εκδήλωσης και έχει γίνει ένα σύγχρονο ποδηλατικό εταπ μεγάλης απόστασης που θυμίζει μεγάλες επαγγελματικες εκδηλώσεις του εξωτερικού. Η διοργάνωση κάθε χρόνο γίνεται καλύτερη ,αρτιότερη και ασφαλέστερη, με 8 μοτοσυκλέτες συνοδείας αμέτρητο αριθμό αυτοκινήτων και ανθρώπων που συνοδεύουν τους ποδηλάτες. Ο χορηγός το σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ έχει προσφέρει στην εκκίνηση ένα πούλμαν για να βάλουν οι Αθλητές τις αποσκευές τους και ότι άλλο χρειαζονται. (το πούλμαν ακολουθεί τους αθλητές σε κάθε προγραμματισμένη στάση και έτσι βοηθά τους αθλητές που δεν έχουν συνοδεία να πάνε μέχρι την Σπάρτη έχοντας την ψυχολογική στήριξη και μια σιγουριά ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα τον βοηθησει, σε συνδυασμό με το αυτοκίνητο (σκούπα) και τον γιατρό της ΠΕΠΑ.Κρίμα που δεν μπορούν να λάβουν μέρος και αλλοι ποδηλάτες εκτός των βετεράνων.(ευτυχώς εχουμε τα brevet).

Οι ηλικίες των ποδηλατών είναι από 30 ετών έως 99 ετών και μεγαλύτερος αθλητής φέτος ήταν 69 ετών .Μεταξύ αυτών και τρείς γυναίκες που την παρουσία τους μας συνόδεψαν , και έκαναν πράξη τις θεωρίες περί ισότητας. Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους άνδρες ούτε σε δύναμη ,ούτε σε αντοχή.

Αφού έγινε λοιπόν η εκκίνηση περάσαμε από το Σύνταγμα ,από την Ομόνοια και μετά στην αρχή της λεωφόρου Αθηνών και την καθιερωμένη χαιρετούρα του Θειου μας του Χρήστου Τσιμπίδη που στέκεται πάντα στην νησίδα της ανισόπεδης γέφυρας του Κηφισού, το Αιγάλεω, το Χαιδαρι,το Δαφνί, τον Σκαραμαγκά ,την Ελευσίνα, και μέσω της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών-Κορίνθου και τα εντυπωσιακά τούνελ φτάσαμε στον Ισθμό χωρίς να το καταλάβουμε. Στην Κόρινθο έχουμε την υποχρεωτική τροφοδοσία-στάση 15 λεπτών μια προσφορά του χορηγού του σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ που με τα σακουλάκια που μας δίνει, γεμίζει τα στομάχια και τις μπαταρίες μας.

Νομίζω ότι έτσι όπως είναι στημένη η διοργάνωση δεν χρειάζεται συνοδός πουθενά και μετά από την εμπειρία των brevet όλοι οι βετεράνοι έχουν μάθει να κάνουν πολύ μεγάλες αποστάσεις χωρίς εξωτερική βοήθεια. Προσωπικα το βλέπω σαν μια πρόκληση με την ίδιο μου τον εαυτό να κάνω τέτοιες δοκιμασίες , κάτι σαν τρέξιμο στον Μαραθώνιο που τρέχεις μόνος σου.(Ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή θα είναι ο επόμενος στόχος μου)

Η διαδρομή από την στιγμή που μπαίνει στον δρόμο του Άργους γίνεται πολύ όμορφη με τα όμορφα χωριουδάκια με τα καταπράσινα λιβάδια, και τις γραμμές του τραίνου να μας κόβουν την ταχύτητα μας .Περίπου 11 ισόπεδες διαβάσεις τραίνου έχει η συγκεκριμένη διαδρομή. Ευτυχώς δεν είχα ούτε μια σπασμένη ακτίνα.

Η ανηφόρα στο Χιλιομόδι και μετά στα Δερβενάκια είναι μέσα στο μενού ζεστάματος των ποδιών.Μετα η κατηφόρα μέχρι το Άργος ανεβάζει την μέση ταχύτητα και δίνει τις απαραίτητες ανάσες σε όλους μας και μας βοηθά να τεμπελιάσουμε λίγο τα πόδια μας κάνοντας οικονομία για να "βγάλουμε" τα επόμενα δύσκολα χιλιόμετρα.

Οι Μύλοι αναγνωρίζονται από τις ωραίες μυρωδιές από τα ψητά-γουρουνοπουλες-κοτόπουλα-που γυρίζουν στη σούβλα όπως γυρίζουν τα κέντρα από τους τροχούς μας.

Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή του βουνού και εκεί αρχίζουν να ξεχωρίζουν πλέον οι προπονημένοι από τους απροπονητους. Το γκρούπ "σπάει" και δημιουργούνται μικρές ομάδες στην αρχή και μετά ο καθένας φτάνει σιγά-σιγά στο παλιό πολυβολείο για την επόμενη στάση. Οι ταχύτητες στην ανηφόρα κυμαίνονται από 25-28 Χλμ/ώρα για τους γρήγορους έως 9-10 Χλμ/ώρα για τους πιο αργούς.

Για φέτος υπήρχε μια νέα καινοτομία της ΠΕΠΑ. Τα καρτελάκια ελέγχου της ώρας διέλευσης ήταν μια ιδέα για να αντιμετωπίσει τους λίγους αφιλότιμους ποδηλάτες που "έκλεβαν" λίγο από την διαδρομή κάνοντας διαφορές παρακάμψεις της κλασικής διαδρομης. Βέβαια τι νόημα έχει να γίνεται έλεγχος σε μια εκδήλωση που γίνεται με σκοπό την συμβολική συμμετοχή του καθενός μας και την επίτευξη του στόχου όλων μας που είναι να διαφημίζουμε το Ποδήλατο από οπού περναμε? Πρεπει νομίζω να σεβόμαστε την προσπάθεια όλων των παιδιών που τρέχουν σε αυτή την μεγάλη διαδρομή και αν ένας από μας κλέβει λίγο, κοροϊδεύει το εαυτό του και είναι ανάξιος να έχει το μεταλλείο του τερματισμού.

Το πολυβολείο είναι μια καλή ευκαιρία για σφράγισμα της κάρτας ελέγχου ,ανασυγκρότηση, λιγο νεράκι και φυσικά τα ανάλογα πειράγματα από τους γνωστούς και τους φίλους. Το σούπερ μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ εκτός από την κυρία τροφοδοσία έχει αναλάβει και τα ενδιάμεσα σημεία με υδροδοσία για την εξυπηρέτηση όλων των ποδηλατών.

Όσοι έφτασαν στην κορυφή και νομίζουν ότι ξεπέρασαν την πρώτη δυσκολία είναι γελασμενοι. Ακολουθουν μερικά δύσκολα χιλιόμετρα με παρατεταμενες ανηφορικές ευθείες που "ξεγελάνε" το μάτι και είναι ικανές να εξοντώσουν και τα πιο προπονημένα ποδια .Βεβαια όταν έχεις κάνει τα 180 Χλμ και ευθεία να έχεις μπροστά σου πάλι δύσκολο είναι.Η καλή παρέα πραγματικά είναι η καλύτερη γιατρειά. Πολλες φιλίες χτίζονται σε τέτοιες στιγμές που ο αέρας σου παγώνει τα ιδρωμένα πόδια ,οι πρώτες κράμπες εμφανίζονται ,η ανάσα γίνεται πιο δυσκολη, το κεφάλι βαραίνει και περνάς το πρώτο ψυχολογικό σοκ και σε κάνει να τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες την αναπαυτική σου πολυθρόνα και το κομπιούτερ του σπιτιού σου ,για να κάθεσαι πάνω σε μια σελλίτσα και να σκοτώνεσαι στο ποδήλατο.Βέβαια όλες αυτές οι σκέψεις πάντα φεύγουν γιατί και την επόμενη μέρα πάλι στο ποδηλατο θα είσαι.Και όλα τα αρνητικά συναισθήματα σου εξαφανίζονται με λίγη ξεκούραση ως την ώρα που θα ξαναβρεθείς πάνω σε αυτή την σελλίτσα.

Όμως σε λίγο τελειώνει το μαρτύριο και αρχίζουν οι κατηφόρες και μετά οι ευθείες της Τρίπολης σημάδι που φαίνεται μόλις αρχίζεις να μπαίνεις στο περίφημο οροπέδιο.

Στην Είσοδο της Πόλης οι Τροχονόμοι σου δείχνουν τον δρόμο και εκεί στον παλιό σταθμό του τραίνου σε περιμένουν τα όμορφα κορίτσια να σου σφραγίσουν την καρτέλα ελέγχου και να σου προσφέρουν το πιο γλυκό χαμόγελο μαζί με ένα κρουασάν και ένα μπουκάλι νερό.Ενα γλυκό χαμόγελο είναι αρκετό για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις.Ευχαριστώ το όμορφο κορίτσι που σφράγισε το καρτελλάκι μου..

Ο φίλος μου ο Σταύρος με παρακινεί και μου λέει :"σηκω Γιαννάκη χωρις εσένα δεν πάω στην Σπάρτη".Πραγματικά πως γίνεται δυό γλυκές κουβέντες να σε κάνουν να ξεχάσεις την κούραση και τον πόνο.Ο Μισαήλ ειπε να φτασουμε στην Σπάρτη "ατσαλάκωτοι" ενας χαρακτηρισμός που τον έδωσε σε μένα καποια μερα σε ένα brevet που με ειδε μετα απο τόσα χιλιόμετρα να τερματίζω σαν να μην έχω κανει ούτε 50 χλμ.Ετσι και γώ φέτος του είπα οτι θα φοράω και την γραβάτα μου απο την επόμενη Σπαρτακιάδα.

Η ταμπέλα γράφει Σπάρτη 50 χιλιόμετρα. Νομίζω ότι είναι λίγα αλλά πάλι ξεγελιέμαι. Καθε φορά όλο και κάτι με πιάνει σε αυτό το σημειο. Μια χρονιά είχα στομαχικές διαταραχές από μπανάνα , αλλη φορά δεν είχα πιει αρκετό ισοτονικό ποτό και είχα "κρεμάσει" αλλά φέτος είπα στο εαυτό μου

-δεν επιτρέπεται ένας έμπειρος ποδηλάτης σαν και σένα να την "πατάει" ετσι. Ετσι φαινόταν ότι χωρίς να έχω τα πολλά χιλιόμετρα προπόνησης μέχρι εκεί την είχα βγάλει "καθαρη". Ουτε,κοιλοπονοι,ουτε κραμπες, ουτε λιγούρες ούτε τιποτα....μια χαρά.

Με τόσο καλή διάθεση συνεχίσαμε, αφού κολλήσαμε με τους γνωστούς φίλους του παλιού "προεδρείου" της ΠΕΠΑ που τους βρήκαμε εκεί να "δροσίζονται", και γίναμε μια ομάδα 15 περίπου ποδηλατών.

Ωραία είπα εγώ με ενα τέτοιο γκρούπ δεν φοβόμαστε τίποτα.Με δυο γιατρούς-ποδηλάτες μαζί μας είχαμε μεγαλύτερη σιγουριά και αντιμετώπιση σε κάθε απρόοπτο.Μέσα σε ενα γκρούπ πάντα τα χιλιόμετρα φεύγουν πιο εύκολα και μετά τις ανηφόρες της Κερασίτσας έχει πάλι κατηφόρα που θα μου φτιάξει την διαθεση.Πράγματι με τη κουβέντα και τα αστεία δεν κατάλαβα τίποτα,ούτε ανηφόρες,ούτε κούραση. Αυτό που έκανα ήταν να θαυμάζω την φύση ,τα πλατάνια,τις καταπράσινες πλαγιές και τα λουλούδια και με αυτό τον τρόπο πέρασε η ώρα κάνοντας ποδήλατο και νόμισα οτι δεν είχα κάνει καν αυτά τα χιλιόμετρα.Ηταν ομως μια πλάνη ,ίσως ηταν μια κατάσταση ευφορίας καθαρά εγκεφαλική γιατί εκείνη την στιγμή με έπιασε απότομα μια διαταραχή απο έλλειψη ηλεκτρολυτών(πάλι ξεγελάστηκα -ο καιρός ηταν κρύος και δεν είχα πιεί αρκετό ισοτονικό).Τελικά φαίνεται οτι τα πολλά χιλιόμετρα στο ποδήλατο είναι ύπουλα και δεν ξέρεις κάθε φορά τι θα σε χτυπήσει.Ευτυχώς ο καλός φίλος μου ο Κώστας έδωσε το υγρό που είναι "δια πάσαν νόσον και αιτίαν" και σε 5 λεπτα έγινα πάλι ο.....Αrmstrong.Κάτι ξέρουν οι "παλιοί". Οχι δεν ντοπαρίστηκα,απλα το μείγμα που φτιάχνει ο καθένας για το μπουκαλάκι του ειναι "μυστικό".Το μυστικό του φίλου δεν το γνωρίζω αλλα δουλεύει τέλεια.

H τελευταία ανηφόρα ήδη άρχισε να φαίνεται και μόλις τελειώσει φτάνουν 15 Χλμ κατηφόρας μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα ποταμού για να σε οδηγήσουν στην Λακωνική Πρωτεύουσα.

Έβαλα το αντιανεμικό μου-πράγμα που ονειρευόμουν σε όλη την διαδρομή-γιατί είχα παγώσει και όρμηξα στην κατηφόρα-η σπεσιαλιτέ μου-να ευχαριστηθώ τις ωραίες στροφές με την ωραία ασφαλτο.Εκει θυμήθηκα την μοτοσικλετιστή μου παιδεία και έφτασα γρήγορα-γρήγορα στην είσοδο της πόλης.Κοίταξα λίγο πίσω μου να δω τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι ποδηλάτες της παρέας,γιαυτό έκοψα λίγο και τους περίμενα.Σκέφτηκα δεν μπορεί να φεύγω ενα χλμ μακρυά απο τους ποδηλάτες που με την παρέα τους με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδω ,δεν είναι δυνατόν να περάσω την γραμμή του τερματισμού μπροστά τους ,δεν είναι σωστό.Εκοψα ρυθμό μέχρι που με πλησιάσανε και έκανα διακριτικά δεξιά μέχρι να μείνω πίσω απο το μεγάλο γκρούπ σαν αφανής ήρωας ή κομπάρσος αν θέλετε.

Ο τερματισμός απέχει πλέον 1 χλμ και τα μικρά παιδιά στα στενά της πόλης εχουν βγεί και χειροκροτάνε , ζητωκραυγάζουν , στα καφενεία μας χαιρετάνε ,όλη η πόλη πλεον γνωριζει.Γνωρίζει για τους Ποδηλάτες που αφήνουν το τσιμέντο,τις δουλειές ,τα προβλήματα,την οικογένεια τα παιδια, τα μωρα, τις γυναίκες για να πανε μεχρι την Σπαρτη.

Ο καθένας για τον δικό του καθαρά προσωπικό λόγο κάνει αυτό το κατόρθωμα για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του οτι ζει και παλεύει και στους άλλους οτι αυτό είναι και το νόημα της ζωής μας : να αγωνιζόμαστε μέχρι το τέρμα

Το τερμα που μόλις το περάσεις νοιωθεις την μεγαλύτερη ευχαριστηση που σε κάνει να χαμογελάς όχι γιατί εσυ εισαι ο φοβερος που καταφερες κατι τέτοιο ,αλλα γιατί με αυτό τον τρόπο νοιώθεις ότι κερδιζεις μερικα χρόνια ζωης και ότι γίνεσαι πιο δυνατός ψυχικά και σωματικά.

Τον φετινό μου τερματισμό τον αφιερώνω στον Bernd φίλο ποδηλάτη που εφυγε απο κοντα μας και πηγε στον πλανήτη του Ποδηλάτου να κάνει χιλιόμετρα με τον Fausto Coppi ,Gino Bartali ,Jacques Anquetil και ολους τους μεγάλους ποδηλάτες.

Γιάννης Ματαλιωτάκης